Το Εργατικό Κέντρο Αγρινίου καλεί σε νέα απεργία στις 17 Απριλίου.
«Η απεργία με αριθμό απεργιακών αποφάσεων-ρεκόρ των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών, των εκατοντάδων συνδικάτων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα είναι σταθμός. Σταθμός μεγάλου αγώνα και σταθμός νέας κλιμάκωσης», τονίζεται.
Η ανακοίνωση του Ε.Κ.Α.:
«Κόντρα στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που για λογαριασμό της κυβέρνησης και της εργοδοσίας επιδίωξε να μην κουνηθεί φύλλο, να μην βουλιάξουν ξανά οι δρόμοι με το σύνθημα “ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας” μας, να μείνει δηλαδή η οργή βουβή!
Δεν τους πέρασε.
Ένα χρόνο μετά και στο Αγρίνιο, είχαμε από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών, μία από τις μεγαλύτερες πορείες στο κέντρο της πόλης. Ένα χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη, η οργή μεγαλώνει. Δίπλα στους συγγενείς των 57 νεκρών η χώρα παρέλυσε, για να κάνει ξεκάθαρο πως η οποιαδήποτε προσπάθεια συγκάλυψης δε θα περάσει, κανένας δε θα μείνει ατιμώρητος, απαιτώντας να υπάρξει άμεση απόδοση όλων των πολιτικών και ποινικών ευθυνών για το έγκλημα.
Καμία συγκάλυψη, κανένα κουκούλωμα που επιχειρεί η κυβέρνηση της ΝΔ δεν είναι ανεκτό! Η απεργία αλλά και οι αγώνες των τελευταίων ημερών όπως των αγροτών, των φοιτητών, των αυτοαπασχολούμενων, της εργατικής τάξης σε μεγάλους κλάδους και χώρους δουλειάς και φυσικά η απεργία στις 28/2 είναι το πιο ελπιδοφόρο γεγονός.
Φανερώνουν τη δύναμη του λαού, στριμώχνουν την κυβέρνηση και ανοίγουν προοπτική έντασης του αγώνα.
Συνεχίζουμε! Η απεργία με αριθμό απεργιακών αποφάσεων-ρεκόρ των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών, των εκατοντάδων συνδικάτων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα είναι σταθμός. Σταθμός μεγάλου αγώνα και σταθμός νέας κλιμάκωσης. Κλιμάκωση που έρχεται με τις καθημερινές κινητοποιήσεις στους χώρους δουλειάς για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς, για την προστασία του δικαιώματος της εργασίας, για δουλειά και ζωή με δικαιώματα.
Κλιμάκωση με νέα απεργία στις 17 Απρίλη.
Με τη δράση μας να γίνουμε ο χειρότερος εφιάλτης όλων αυτών που τρέμουν τους αγώνες που βάζουν μπροστά τις ανάγκες των εργαζομένων, που πάνε κόντρα στα κέρδη και την εκμετάλλευση, που αμφισβητούν την πολιτική του κέρδους, των πολέμων, της εμπλοκής της χώρας μας στις πολεμικές επιχειρήσεις, την “δημοσιονομική ισορροπία” της φτώχειας για τους πολλούς.
Σε αυτούς τους αγώνες μπορούν και είναι ανάγκη να συναντηθούν οι εργαζόμενοι μαζί με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, με τους φοιτητές και τους μαθητές, ενάντια στους κοινούς τους εχθρούς, τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις κυβερνήσεις τους».
